Yeniden Doğmak..

İhvan kardeştir. Hani, “mümin müminin kardeşidir” buyuran Habibulah’ın haber verdiği gibi… Biyolojik bir bağı olsun ya da olmasın, Gardaşım! diyebildiğin kişi… Bir anadan değil, bir babadan doğduğun, “can” diye seslendiğin insan…

O başkasına benzemez. Evlâdının gönlündeki derinliklere nüfûz ederken, işinde öyle mâhirdir ki duymazsın bile, belli etmez. Zaten, sana senin halini hissettirecek olsa, utancından mahvolursun. “Gözsüz görme dersleri”ni bizzat kendisi vermektedir. Sanır mısın ki her bir halini görmez!? O, yanında ol ya da olma, karşısına otur ya da oturma, seni seyreder. Canların babasıdır kolay değil! Canın yandığı vakit senden çok yanar, senden çok gözyaşı döker.
Bilirsin. Kimseler tutmasa o tutacak ellerinden, kimseler bakmasa o bakacak yüzceğizine. Kapısında beş dakika dolanmak bile ferahlatır. Ve o, kapısını evlâdına sonuna kadar en fedakâr şekilde açmıştır. Onun tebessümüne sebep olmak ne büyük nimet ve hüznüne, kederlenmesine yol olmak ne büyük vebaldir! Sadece ayağını değil, kalbini, zihnini, her yanını denk almak yaraşır onun evladına. Sadece karşısındayken değil, her an, her yerde… Zaten ona aşkla bağlı olan için, huzurdan gayrı yer kalmaz ki. “Ben size şahdamarınızdan daha yakınım” buyuran Allah’ın sevgili dostudur O! Dost, dostun ahlakından nasip alır. Ve işte böylece, seyrime her an dalan, ben kendisinden gafil olsam da benimle dolanan, kontrolü, görüşü ve duası altında her türlü imtihanı başkalarından daha rahat atlatabildiğim, varlığı sanki cennet huzuru ve yokluğu sanki cehennem çukuru olan bir şefkat, firaset ve asalet abidesidir O!

Sever, sevilir. Gönlü engin bir samimiyet merkezi olduğundan, Allah ona sayısız yardımcı gönderir. Mesuliyeti ağırdır; fakat mâşuku Hakk olan için, her zorluk aşılasıdır. Nefsi için istemez. Nefsi için sinirlenmez. Hevâsından söz etmez. Varisliğinin hakkını vermek, kendisi de son nefeste yalnızca iman ile Rabbine ermek derdindedir. Biriktirmez, dağıtır. Nice sırla yüklüdür de çatlamaz. Sorumlu olduğu nice insan vardır da, birini bile unutup da atlamaz.
Vefâ da cefa da ondadır. Yükümüzden beli bükülmez, nûru çoğalır. Derdimizden yıkılmaz, daha da derin bir heybet kazanır!
____________________________________________________________________________________

Gönlümüzün ulaştığı,sözümüzün duyulduğu,ruhumuzun hissedildiği herkese, her yere kalbi sevgi ve selamlar olsun .

En son ; Libya'ya aşığım demişim. Kandil coşkusunun bitmesini hiç istememiş, o rengarenk tablonun ardından gelecek olan gri günleri hissetmişcesine zamanı durdurmak istemişim..
Kandilden sonraki, çarşamba günü El Beyda'da başlayan olaylar, korkunç bir hızla büyümeye başladı. Halk Kaddafi'den çok çekindiği için bir-iki günde biter  demişlerdi fakat bitmedi. Önce bir sokak arkamızda Afrikalı polisler ele geçirildi . Sonra binlerce kişi toplanıp ellerindeki her türlü silahla şehri zaptetti.
Karakollar, devlet binaları yakıldı. Her yer yağmalandı. Filmlerde gördüğümüz o vahşi çatışmaların içersindeydik.
Ne oluyordu sana güzel Beyda?   Kim yapıyordu bunu ?   Neden yapıyordu?
Daha geçen hafta cıvıl cıvıl olan şehir; artık en keskin hali ile nefret, isyan ve ölüm kokuyordu . Biz tevekkül ve dua ile sabrediyor, biricik kızımızı da bir an dahi yanımızdan ayırmadan sımsıkı sarılıyor, üzüntü ve korkumuzu yavrumuza belli etmemeye çalışıyorduk...

Apartmanımızda hiç Libyalı yoktu. Herkes yabancıydı . Alt katımızdaki Türkler hariç , hepsi evini çoktan boşaltmıştı. Gitgide çaresizliğimiz artıyordu. İnternet ve telefonlar kesildi. Arabalarımız çalındı. Hiç bir yere kıpırdayamıyorduk. Rahman c.c'dan gayrı sesimizi duyurabilecegimiz  tek Allah'ın kulu kalmamıştı.
Bunları yaşayacağımızı tahmin bile edemezdik. Var gücümüzle dua edip,umudumuzu yitirmeyerek bekliyorduk.Bu arada evimiz her an bombalanabilir korkusu yaşıyorduk.
....
 Saatler sonra apartmanın kapısına yıkılırcasına vurulmaya başlandı. Libyalıların evimize geldiğini düşünerek, dehşete kapıldık. Fakat şükür ki ; gelen tercümanımız Mustafa Bey'di. O kaosta bir taksi bulmuş ; zor bela ikna edip, tüm karışıklığa ve tehlikeye rağmen bizi almaya gelmişti. Herşeyi  ardımızda bırakıp, nice yaşanmışlıklarla süslediğimiz evimizden en acil ihtiyaçlarımızı alarak,  canhıraş bir şekilde arabaya yerleştik.


Beyda'dan çıkmak kolay değildi. Yollar kapalı, otobüsler, kamyonlar, binalar yanıyor, her köşe başı tutulmuştu. İnsanlar ellerinde satırlarla, gözleri dönmüşcesine birbirine saldırıyordu...


Heyhat!!

Güvenlik kavramı tamamen ortadan kalkmış. Polis yok, asker yok. Ateş çemberinin tam ortasındayız.
Ara sokaklardan adeta kaçarak, Mustafa Bey'in Labraq'taki evine ulaştık. Hemen eşini de alıp, Tobruq Şantiyesine doğru yola çıktık. Rönesans çalışanları / eşimin iş arkadaşları  bizi müthiş bir endişe ile orada bekliyordu. Gelemeyeceğiz diye çok korkmuşlar. Ulaşamayınca insanın aklına her şey geliyor çünkü. Yanlarına vardığımızda derinden bir oh çektik. Kalabalık insana güç ve güven veriyordu.
Birbirimize çok destek olduk. Morallerimizi hep yüksek tutmaya çalıştık. Aile olduğumuz için önceliği hep bize verdiler.Rahman c.c onları ve sevdiklerini korusun.Cennet-i Ala'yı nasip eylesin...

Şantiyede bir kaç  prefabrik ev vardı.Yaklaşık 130 kişiydik. Biz iki aile beraber kaldık. Kimseyi arayamıyorduk fakat Türkiye'deki yakınlarımız bize -kısa bir süre için- ulaşmayı başarmışlardı. Ailelerimizle konuşup, telaşlandırmamak için iyi olduğumuzu , bir sıkıntımız bulunmadığını söyledik.
Ertesi gece korktuğumuz başımıza geldi ve müthiş bir kalabalık tarafından şantiye basıldı.

Libyalı güvenlik görevlimiz aracılığı ile 3'ü biz 2'si tercüman ve eşi olmak üzere toplam 5 kişi, oradan son sürat ayrılarak bir Libyalı'nın evine sığındık. Biz çıkar çıkmaz şantiyeleri yağmayalıp,yaktılar. Diğer çalışanlarımız da mayınlı bölgeden sürüne sürüne geçerek, askeri havaalanına saklanmışlar.
Libyalıların evinde tek başımıza kaldığımız için daha fazla korktuk. Kesinlikle oradan sağ çıkamayacağımızı düşünmeye başladım. Sürekli ateş ediliyor, silahlı grupların içinde bulunduğu sayısız araba korkunç korna sesleri ve çığlıklarla kapımızın önünden geçiyor, durup durup içeri girmek istiyorlardı.

Ev sahibinin de asker olduğunu öğrendik. Ona neler olduğunu sorduğumuzda, Kaddafi'den nefret ettiklerini, yaşamasını istemediklerini söyledi. 900 milyar dolar varlığı olduğu halde halkına hiç bakmadığını, zor durumda bıraktığını anlattı.. Sabırlarının taştığı, her halinden belliydi.  Artık yetti dedi. Yetmişti...



Sürekli tekbir getiriyordu. Her tekbirinde, kalbim duracak gibi oluyordu. Elinde uzun namlulu bir silah vardı. Dışarda durmadan ateş ediyordu. Ölüp ölüp dirilmek buymuş meğer..
Zaman geçmek bilmiyordu. Bir saniye bin yıl gibiydi..



Dudaklarımızdan dökülenler; son cümlelerimiz olabilirdi..
Bir ara etrafıma baktım. Biricik eşim, bebeğim ve biz dışındaki her şey flulaşmıştı. Saçlarının teline zarar gelse, kahrolurum. Ruhum ise ailemiz için korkunç bir  endişe duyuyor,  buna rağmen güçlü bir koruma duygusu ile soğukkanlı davranmaya çalışıyordu.

 Ölümden korkmadık ama. Hazırdık her şeye. Bunları yaşamaktansa Rabb'e kavuşmak çok daha iyiydi belki..
Beni  korkutan başka şeyler vardı. Şöyle düşündüm; bizim burada olduğumuzu kimse bilmiyor. Ölsek haberleri dahi olmayacak, bulunamayacağız. Hepsini geçtim, yavrumuz öylece ortada kalsa?
Ya Rabbim, bunu düşünmek bir anne-baba için kıyamet demek!...

Tam o anda evi de bastılar.  Evi basanlar, ev sahibi ile uzun süre arbede yaşadı. Bizim için bu insanlar zararsız. Çok iyiler.. Ayrıca çocuk var dedi. Rabbimize şükürler olsun ki  gittiler. ( Sonradan öğrendik ki aradıkları başka birisi varmış.. )

Kısa bir süre sonra şantiye şefimiz Osman Köseoğlu bize bir araba bulup gönderdi. Oradan kaçıp, Mısır'a 25 km uzaklıktaki Al Burdi 'ye gittik. Hepimiz çok şükür hayatta idik ve nispeten rahatlamıştık. Şirketimiz Rönesans'ın yapmış olduğu Al Burdi Otel'de bir gece konakladık. Tabi o otele gidene kadar çok şey yaşadık fakat hepsini anlatmam mümkün değil. Bu esnada ne oldu biliyor musunuz?

130 kişiden sadece, 6 kişinin pasaportu vardı. Bizim pasaportlarımız Tripoli'de idi. Hali ile Mısır sınırından geçemeyebilirdik. O 6 kişinin Türkiye'ye giderken  kızımızı da  de yanlarına almayı teklif ettikleri anı ve o an ki hislerimizi tarif edemem. Düşünün;

İç savaş başlamış, Libya kan ağlıyor. Diğer tarafta bebeğimiz söz konusu. Bir an önce kurtulması ve o kabustan çıkması için her şeyi göze alabiliriz. Fakat göndermek / ayrı kalmak da asla içimizden gelmiyor.Gönlüme sancı, sancı, sancı üstüne sancı geliyor..

Çok şükür, hayatımızın en .etin med-cezir'i ; saatler sonra, konsolosluktan gelen haberle sona erdi.. Olağan üstü hal hasebi ile pasaportsuz geçebileceğimizi öğrendik.



Al Burdi'de uydu internet olduğunu öğrenince, hemen birilerine ulaşmaya çalıştık. Çok şükür ki sesimizi duyurabildik.

(* İşte olay tam da burada farklı bir renge bürünüyordu benim için:

Mailimi açtığımda yüzlerce dostumun, kardeşimin  yazdıkları ile kendime geldim. Her birinin gönlünü yanımda hissettim. Göz yaşlarıma hakim olamadım, ruhuma sarılıp, hüngür hüngür ağladım.
Çılgınlar gibi ağladım. Rahatladım.
Bittiğinde,ben de bittim ama
Dev bir huzur kondu ruhuma....

Hani hep sevgi , sevgi , sevgi diyorduk ya!
Son nefesimize kadar, sevgiyi haykıralım diyorduk ya..
Sahte değildi hiç bir hecesi,gerçeğin ta kendisi..

Bu çağrılarım, bu davetim, muhabbete olan baki inancım öyle yerini bulmuş ki. Rabbime defalarca kez şükrediyorum. Yüreğim yerinden çıkacakmışçasına atıyor bu inançla. Kocaman / manidar bir tebessüm konuyor derunuma.

Meğer göründüğümüzden çok daha kabalıkmışız. Meğer bizden haberdar olan, ailesinden biriymişiz gibi hisseden, bizimle birlikte uykusuz kalan, ciğeri cayır cayır yanan nice kardeşim varmış .Gönüldaşlarım çoktan da çokmuş...
Kelimeler kifayetsiz kalıyor, öylece durup hiç bir şey söylemeden, sonsuz defa teşekkür etmek istiyorum.

Sizleri çok merakta bıraktım, çok duanızı aldım, Rahman c.c  razı olsun arkadaşlar.
Bunları yaşamamız gerekiyormuş ki yaşadık. Olan her şeyde bir hayır vardır. Rabbim beterinden saklasın.
Yeniden doğduk biz! Rahman c.c canlarımızı bize yeniden hediye etti. Hakikaten öyle hissediyorum. Tazelenmiş, yenilenmiş, yüreğimdeki sevdaya niceleri eklenmiş gibi..

Tüm bunlar karamsarlıktan ziyade kocaman bir umut  ve aşk yeşertti içimde..


Ne kadar şükretsek az.
Her şey çok daha güzel olacak biiznillah..

An itibari ile 500'ü aşkın mail ve sayısız mesaj gelmiş siz dostlarımdan. Hepsini henüz okuyamadım.
Cevap yazmaya da fırsatım olmadı ;  fakat inanın benim için eşsiz  kıymetteler. Şu durumda ki en iyi ilacımız onlar ve sevdiklerimizin desteği.
Okudukça ağlıyorum, ağladıkça okuyorum. Sonra mutlu oluyorum .

Yanımda olsanız, kardeş sevdası ile kocaman sarılsam size. Gözlerinizin içine baka baka, şükranlarımı haykırsam keşke..

Özellikle kendini parçalarcasına bizim için uğraşan, sıcacık sesi ve dev gibi kalbi  ile güven ve huzur veren,  Mümine 'me (Deli Anne)  nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum.
İçi dolu bir sevgi bu. Tesiri baki bir sevgi. Bunun da karşılıklı olduğuna gönülden inanıyorum.

Çoğu arkadaşımız haberleri senden almış. Herkes birbirine ulaşmış. Sayısız blogcu dostum, el ele tutuşup, tüm samimiyetleri ile dualarını bize göndermiş.
Böylesine bir sevgiye mazhar olmak, merak edildiğini bilmek, halis dualar almak o kadar mübarek ki..
Bu nasıl bir güç, nasıl bir birlik? Adeta tek yürek olup bizler için atmışsınız arkadaşlar. Allah aşkına bu yaptıklarınız karşısında şu aciz ne söyleyebilir ki? 

Bana ulaşmaya çalışan, fakat ulaşamayan, gıyabımızda dualarını eksik etmeyen herkese çok teşekkür ediyorum. )
....

Al Burdi'den minibüslerle çıkıp, Mısır sınırına vardık. Orada bizi başkonsolosumuz Sayın Semih Lütfü Turgut karşıladı ve ailemizle bizzat ilgilendi. İnanılmaz kibar, yardımsever ve güler yüzlü bir beyfendi.


 Yaklaşık 11 saat süren yolculuğumuzdan sonra İskenderiye'ye gittik. Havaalanına vardığımızda,dünyalar bizimdi sanki. Şükürler olsun. Dış işleri bakanlığının bizler için gönderdiği özel uçakla , 2.5 saat sonra güzel vatanımız Türkiye'ye  indik. Allah'ım seni çooook seviyorum! çooktan da çok! Dağa,taşa,uçan kuşa haykırmak istiyorum... :))

-Havaalanında bizi sevinç gözyaşları ile karşılayan canım aileme, akın akın ziyaretimize gelen yakınlarımıza, Türkiye'ye iner inmez eşimin telefonundan bana ulaşan,seslerini duyduğumda duygularımın şaha kalktığı  Öznur, Pınar, Fatma Betül kardeşlerime de milyon defa teşekkür ederim. Hepiniz iyi ki varsınız!

Evet dostlarım;
Biz kurtulduk lakin Libya yanıyor . Cehennemden kaçmaya çalışıyor insanlar. Olaylar televizyonlarda gösterildiğinden  daha ciddi. Kayıp çok fazla. Aldığımız haberlere göre Beyda'daki şantiyelerimiz ve apartmanımız da bombalanmış.

Arkadaşlarımın ve geride kalan 14 bin vatandaşımızın sağ salim dönmesini çok istiyorum. Onlar için inanılmaz endişe duyuyorum. Bedenlerimiz burada olsa da ruhumuz orada.
Dualarımızı ne olur eksik etmeyelim can kardeşlerim. Ne olur! Susmayalım, kayıtsız kalmayalım !..

Bu yazdıklarımı okuyan ve Libya'da yakınları bulunan arkadaşlar bizimle irtibata geçsin.
Sesimizi her yere duyurmaya çalışır, Libya'daki arkadaşlarımız vesilesi ile kendilerine ulaşmaya gayret ederiz. Dualarımıza katarız.. - O ki tek kurtuluş için tek anahtar..

( Yazdıklarım yüreğimden dökülen katışıksız hislerimdir. Hiç bir şekilde farklı algılanmasını istemiyorum inşaAllah. )

- Blogu şimdilik noktalamıyorum.
 Yani bu deli kızın bıdı bıdılarını dinlemeye, izlemeye devam edeceksiniz bir süre daha. Sadece müsadenizi istiyor ve bir süreliğine ara veriyorum. Hayırlı olacaksa bu serüven devam eder inşaAllah. Beynimiz  epey yorgun. Bir aksilik olmazsa eskisinden daha dinç, daha enerjik  gelmeyi ümit ediyorum.

Haftaya Kayseri'ye geçeceğiz.Şuan İzmit'teyiz.

Üçümüz de hastayız; özellikle bebeğimiz.Fakat hayırlısı ile geçer inşaAllah ..

Yaşamak öyle güzel ki!!

Sevdiklerimize,  ailemize sarılıp,  onları doya doya kokluyoruz.
Sıcacık yatağımızda uyuyoruz. Silah ve patlama sesleri duymuyoruz. Her an basılma korkusu ile yaşamıyoruz, sürekli birilerinden/ birşeyden kaçmıyoruz. Nefes aldığımızı, güvende olduğumuzu hissediyoruz.
Daha  güzeli yok bu dünyada. Üç günlük ömür. Ayrılık vakti gelmeden, yaşamın kıymetini bilin güzel dostlarım.O ana kadar hiç ölmeyeceğinizi, ölümün size uğrayamayacağını  sanıyorsunuz ama kesinlikle yanılıyorsunuz:

''Külli nefsin zaikatul mevt''

Her dakikanızı huzur ve sevgi ile yaşayın.  Ayrılığa hazır olun fakat yaşam enerjinizi / umudunuzu, sevginizi  asla ama asla eksik etmeyin.  Dünyaya ve dünyalık şeylere abartılı bir şekilde  kendinizi kaptırmayın. Eşyaya  çok bağlanmayın. DOST'a ve dostluğa sarılın. Hırsınızın ve nefsinizin esiri olmayın. Kısacık ömrümüzde geriye kalacak olan tek şey: '' Hakiki Dostlar ve Tatlı Muhabbet  ''


Yeniden doğmak ; Dost'a ve dostluğa duyulan aşkın tazelenmesi demek;
Yeni umutlar, tertemiz bir sayfa demek. Biraz daha büyümek / hayata sımsıkı tutunmak demek..

Ve şimdi;daha kuvvetli bir inançla, gönlümüzü verelim birbirimize!!..
Kararan dünyaya rağmen ap ak sevgilerimizle büyüyüp, kainatı tertemiz muhabetimizle saralım.

Yüreğimden asla ve asla eksik olmayın inşaAllah.
Not:  Mezkur yorgunluk ve şaşkınlıkla sürç-ü lisan edip, cümleleri toparlayamamış olabilirim.
Önce Rabbim sonra samimiyetime ve yüreğime inan / beni gerçekten duyup, hisseden dostlarım niyetimi / anlatmak istediğimi biliyorlar inşaAllah. Yine de '  Affola  ' diyelim..

Güncel:

«Bütün mü’minleri biribirlerine merhamette, sevgide, lütuf ve güzel muamele hususlarında sanki bir vücud gibi görürsün. O vücudun bir organı hastalanınca, vücudun öbür organları biribirlerini hasta organın sancısına uykusuzlukla, sıcaklıkla ortak olmaya çağırırlar.»


(Buhari)

Sevgisizlik ve bencillik başta olmak üzere , ruhumuzu kemiren , yüreğimizi kirleten, kardeşi kardeşe küstüren vahşi planlarını hayata geçirenler yüzünden kararmaya ve karışmaya başlayan dünyaya rağmen, her durumda  bir bütün olduğumuzu hissettiren , gerek mail yoluyla, gerekse telefonla bana ulaşan kıymetli arkadaşlarıma gönülden teşekkür ediyorum.Sizler nasıl bizimle hemhal olup, yaşadıklarımızı anlatmaya çalıştığım her satırda, incecik kalbinizle gözyaşlarına boğdulduysanız, ben de bu olağanüstü destek ve dostluk karşısında aynı durumu yaşadım.Rahman c.c sizinle olsun..

Ben ve ailem çok şükür iyiyiz. Normal yaşama döndük. Günlerimiz yoğun ve ziyadesi ile güzel geçiyor. Lakin Libya'yı ve oradaki dostlarımızı bir lahza aklımızdan çıkarmıyoruz. Onlara dair en ufak bir haberde pür dikkat kesiliyor, gelişmeleri dua ve umut ile takip ediyoruz.

Bizler, bugün rahatız  belki fakat dünyanın dört bir yanında yaşanan vahşet ve afetleri görmezden gelmek , ''bizim başımıza gelmeyeceğini düşünmek gibi bir gaflete kapılmak'' çok yanlış olur. O yüzden dertte /  kederde olan tüm insanların hali ile hallenmeli , yaralarına halis dualarımızla merhem olmalıyız. - inşaAllah-  Nitekim bu davranış, hem dünya dirliğimiz, hem de ahiretimiz için hayırlı olacaktır.

Bir sonraki durağımız ; 'Türkmenistan'  . Oraya gidecek olmak ; içime pek tatlı bir huzur veriyor.
Özlediğim bir şehre, 'en yakın dostuma'  , kızımızın doğduğu topraklara kavuşacak olmak bizlere çok iyi gelecek.

Blogumu uzun zamandır açamıyordum . Mezkur yasaktan ötürü erişim sağlanamadığını öğrendim. Şuan yazıyorum fakat bloguma girip okunabiliyor mu bilmiyorum:)
Ben de kimsenin blogunu açamadığım için mesaj bırakamıyorum .

Sizleri o kadar çok özledim, yazmaya ve okumaya öyle çok acıktım ki..
Umarım biz gidene dek bloglar düzelir de hasret ve muhabbetle kavuşuruz.

Bu arada civcivimiz orada okula başlayacak inşaAllah, benim de gerçekleştirmek istediğim birkaç planım var,
Hani olur ya zamansızlıktan ve internet sıkıntısından ötürü eskisi kadar sık yazamam, yine de  sizleri  unutmayacağımı , yaşadığımız bu anlamlı hatıraları aklımdan çıkarmayacağımı bilmenizi isterim.

Blogum ve dostlarım beni mutlu ediyor çünkü :)
Bambaşka, pırıl pırıl, dolu dolu bir frekans yakaladık hep birlikte.
 Çünkü samimi ve çıkarsızız. Her şeyin el ele ve gönül gönüle çok daha güzel olacağına inanıyoruz..


Şimdilik gideyim ben.

(Anlatmak, paylaşmak istediğim çok şey var ama sonra : )

En hayırlı vakitte buluşmak üzere;

Ebeden ve daima sevgi ile..

Şeyma Erdoğan